Aynanın İçinden Yansıyan Gölgeler

Aynanın içinden yansıyan gölgeler, Bencil dünyanın karmaşasına tanıklık eder. İnsanoğlu, kendi yansımalarında kaybolurken, Masumiyetini yitirir, iç dünyasında hapsolur.

Bir yüz, bin yüzle değişirken aynada, Bencil arzular sızar her kırıntıya. Gölgeler oyununu sergiler sessizce, Yürekler karanlıkta kaybolur, sorgusuzca.

Bir göz, kendini seyreder derinden, Gözlerin içindeki açlıkla doyumsuzca. Bencil düşünceler doldurur her bir yanı, Empati rüzgarı esmez, buz keser duyguları.

Gölgelerin dansı, bencil varoluşun işareti, Kendini merkeze koyan egonun yansıması. Aynanın yüzünde oynayan maskeler, Gözyaşlarından başka ne saklar içinde?

Ama belki de aynanın ardında umut vardır, Gölgeleri aşan bir ışık, bir sevgi parıltısı. İnsanoğlu keşfeder içindeki derinlikleri, Bencillik yerine merhametin çiçekleri açar.

Aynanın içinden yansıyan gölgeler, Bir çağrıdır belki de anlamın peşine düşmeye. Kendimize ve diğerlerine bir adım atmaya, Bencilliğin zincirlerini kırıp özgürlüğe yürümeye.

İnsan olmanın yükü ağır, anlıyorum, Ama umutla dolar göğsüm, inanıyorum. Aynadaki gölgeleri aşabiliriz elbet, Sevgiyle, anlayışla, insanca yaşayarak.